| De duikstek vuilnisbelt is vele malen mooier dan de naam doet vermoeden. We zijn lekker vroeg aanwezig en er is nog niemand. Als we staan om te kleden komen er nog wat meer duikers. He, familie De Kok horen we een bekende stem (John K.) roepen. Na een wat ervaringen en plannen uitgewisseld te hebben zie we Edwin W. en zijn vrouw ook aan komen rijden. Wat is het wereldje toch klein. Wij gaan als eerste te water in de hoop wat mooie plaatjes van blauwtipjes te kunnen schieten. Het zicht is echt prima met ruim 4 meter. We laten ons zakken tot ruim 18 meter en vinden een paar kleine blauwtipjes en heel veel bruine plooislakjes. We zijn wat aan de vroege kant het water in gegaan, wat er voor zorgt dat de blauwtipjes wat plat liggen in de stroming, waardoor de foto's niet zo'n succes worden. Onder weg nog wel een mooie jonge sepia, die wat zenuwachtig wordt als ik hem wil vastleggen voor het nageslacht. Na paar minuten besluit ik dat ik het maar bij drie foto's hou. Het diertje wordt nl niet echt blij van de camera. Na 35 minuten geeft Mariëlle aan dat ze halverwege haar lucht is. We verlaten de 18 meter en gaan het weer wat ondieper op zoeken. Nog een mooie donderpad en een galathea kruisen op pad. Plotseling zie tussen een rots en oester iets wat in nog nooit eerder heb gezien. Het lijken me een soort eitjes te zijn. Het zijn een soort vaasjes, die op een oester groeien. Als je goed kijkt zie je dat er in ieder kapsel diverse wit/gele bolletjes zitten. Het heeft wat weg van de eikapsel van de wulp, dus ik vermoed dat het door een slak is neergelegd. Mariëlle kijkt me vragend aan en laat blijken dat ze het ook niet kan thuis brengen. Ik besluit de eitjes maar zo goed mogelijk vast te leggen, zodat we thuis op zoek kunnen gaan naar de eigenaar. De foto's maken gaat lastig. De rots en oesters zitten behoorlijk in de weg, maar uiteindelijk heb ik wel iets wat er mee door kan. Verre van perfect maar goed het object staat er wel duidelijk op. Mariëlle geeft aan dat de 50 bar al voorbij is en we zitten pas op twaalf meter, dus we zwemmen verder loodrecht tegen de dijk op. Na veiligheidsstop gaat Mariëlle eruit en ik scharrel na even rond de trap rond een meter of twee. Ik kom hier een voor mij onbekend schelpdier tegen. Ik ga gauw naar boven en roep Mariëlle die net bij de trap staat. Hoeveel heb je nog? 20 bar, mooi dan kan je nog even komen kijken. Ik vind de slak snel terug samen vinden we er nog drie. Het zijn mooie slakken van vier tot vijf centimeter lang en ruim twee centimeter breed. De punt is vrij spits en heeft zo'n acht trapsgewijze windingen. Ze zitten allemaal tussen de oesters op de meest onmogelijk plaatsen. Normale foto's maken is niet te doen. Ten eerste zitten ze voor geen meter en ten tweede is het veelste licht. Ik heb geen flauw idee wat ik doe. Ik zie niet of de slak in mijn scherm zit en al helemaal niet of de foto scherp is. Ik besluit maar een foto of twintig op de gok te maken en misschien zit er wel wat leuks tussen. Twee dagen later zitten we te googlen en blijkt de slak de Japanse stekelhoorn te zijn ookwel de Armerikaanse oesterboorder genoemt. Helemaal grappig is als we zien dat de eitje die we op deze duik hebben gevonden ook van deze slak afkomstig zijn. De slak blijkt volgens internetbronnen al sinds 2007 hier voor te komen en is vermoedelijk als exoot geintroduceerd via oesterimport uit Amerika en Japan. Tja, dan duik je toch alweer heel wat jaartjes rond en komt je toch weer wat onbekends tegen.
|
| |
